Η πλατεία ήταν γεμάτη…

 Η πλατεία ήταν γεμάτη λέει το γνωστό τραγούδι του Σαββόπουλου, που αναφέρεται στην συγκέντρωση της τότε Ε.Φ.Ε.Ε. Μια άλλη συγκέντρωση σε μια άλλη γεμάτη πλατεία συνεχίζεται με αρκετό ενθουσιασμό για τέταρτη συνεχόμενη μέρα στο Σύνταγμα. Ομολογώ ότι και εγώ στην αρχή (αν και κατέβηκα από την πρώτη μέρα) ήμουν αρκετά επιφυλακτική απέναντι σε μία συγκέντρωση που οργανώθηκε αποκλειστικά και μόνο μέσω Διαδικτύου, χωρίς ξεκάθαρη πολιτική στόχευση και χωρίς ξεκάθαρη οργάνωση. Ενδεχομένως ακόμα παραμένω επιφυλακτική για ορισμένα σημεία αυτής της κινητοποίησης και κυρίως ως προς το αν θα μπορέσει να οδηγήσει σε κάποιο ουσιαστικό αποτέλεσμα, ωστόσο νιώθω ότι τα θετικά έχουν ήδη αρχίσει να διαφαίνονται. Μια μαζική συγκέντρωση που διαρκεί για τόσες μέρες και που έκανε τόσους ανθρώπους (που με τα μέχρι τώρα δεδομένα δεν έδειχναν κάποια ιδιαίτερη διάθεση να αντιδράσουν) να συμμετάσχουν αυθόρμητα και δυναμικά και να αρχίσουν επιτέλους να διεκδικούν αυτά που τους αναλογούν στην ζωή αποτελεί από μόνη της μια μικρή νίκη. Ανέκαθεν πίστευα ότι οι μικρές νίκες μπορούν κάποια στιγμή να οδηγήσουν και σε μεγάλες και σημαντικές. Έστω και αν αυτή η διαμαρτυρία στερείται σαφούς πολιτικού περιεχομένου (γεγονός που διαφαίνεται έντονα και από της αρκετά συγκεχυμένη συνθηματολογία της) εμένα προσωπικά με έχει κάνει να νιώσω ένα συναίσθημα ξεχασμένο για καιρό. To συναίσθημα που λέγεται αισιοδοξία. Αισιοδοξώ γιατί πιστεύω ότι η συλλογικότητα οδηγεί σε συνειδητοποίηση που σίγουρα αποτελεί το πρώτο βήμα για την αλλαγή, αισιοδοξώ γιατί περίμενα για καιρό μια αυθόρμητη όσο και μαζική αντίδραση και αυτή ήρθε έστω και με αυτή την μορφή, αισιοδοξώ γιατί βλέπω ότι δεν είμαστε τόσο ναρκωμένοι από την ιδιωτεία μας (την οποία με τέχνη τόσα χρόνια μας καλλιεργούσαν κάνοντας μας να πιστεύουμε ότι είναι αν όχι κακό σίγουρα άχρηστο να εμπλέκεσαι με την πολιτική) όσο πίστευα, αισιοδοξώ γιατί οι νέοι άνθρωποι επιτέλους αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε ότι η μεμψιμοιρία δεν αποτελεί λύση και ότι η όποια λύση θα έρθει μέσα από την δράση. Ούτως ή άλλως ζούμε σε ένα τόσο σαθρό και σάπιο σύστημα, του οποίου τα θεμέλια έχουν αρχίσει να κλονίζονται. Θα είμαστε τυχεροί αν τελικά εμείς του ρίξουμε την κλωτσιά που θα το γκρεμίσει…