Μέτρα και σταθμά

 Το μυαλό μου είναι σκοτισμένο και μπερδεμένο. Δεν ξέρω πια πως ακριβώς προσμετράται η αξία της ανθρώπινης ζωής. Με όρους εθνικότητας, ηλικίας, χρώματος, φυλής, μορφωτικού επιπέδου, θρησκείας ή μήπως όλα αυτά μαζί; Τι από όλα μετράει περισσότερο στον νοητό άξονα της σημαντικότητας ή μη μιας ζωής; Ποιος από όλους αυτούς τους δείκτες είναι αυτός που κρίνει τελικά ποια ζωή είναι σημαντική και άξια να την ζήσει κάποιος και ταυτόχρονα άξια θρήνου αν χαθεί και ποια ζωή είναι άχρηστη,  βάρος για την κοινωνία και η έλλειψη της μας προξενεί αν όχι ανακούφιση που θα ήταν η έσχατη απανθρωπιά, σίγουρα αδιαφορία. Δεν είχα ποτέ αναλογιστεί ότι οι ζωές μπορούν να διαχωριστούν σε σημαντικές και όχι, νόμιζα ότι όλες οι ζωές είναι εξίσου ζωές, άρα και εξίσου σημαντικές, όμως τελικά όλα γύρω μας ορίζονται από αυτούς τους διαχωριστικούς δείκτες που εμείς οι πάνσοφοι άνθρωποι έχουμε εφεύρει νομίζοντας ότι έτσι δίνουμε το μέτρο των πραγμάτων.

  Έτσι, στην Ελλάδα που κάποτε ανακαλύφθηκε η υπέρτατη αρετή του μέτρου, έχουμε με ευκολία υιοθετήσει δύο μέτρα και δύο σταθμά για όλα. Για οτιδήποτε συμβαίνει δύο ενδεχόμενα υπάρχουν: είτε αναλύεται και προβάλλεται εκτενώς (έστω και για λίγο) είτε είναι αντίθετα εκ προοιμίου καταδικασμένο να χαθεί στην λήθη της σιωπής. Και βέβαια αυτή η επιλογή μόνο τυχαία δεν είναι. Έτσι, η ζωή ενός νεαρού μετανάστη που δολοφονείται με τον πιο φρικτό και αποτρόπαιο τρόπο δεν βαραίνει το ίδιο στην ζυγαριά με τον εξίσου αποτρόπαιο θάνατο ενός Έλληνα. Η μία ζωή που μάλλον αξιολογείται ως πιο σημαντική σε αυτήν την αυθαίρετη κλίμακα σημαντικότητας είναι άξια θρήνου, πένθους και οδυρμού για το σύνολο μιας κοινωνίας ενώ για την άλλη δεν μας νοιάζει, η απώλεια περνάει απαρατήρητη, είναι μια τριτοτέταρτη είδηση στα ψιλά και γίνεται αντιληπτή σχεδόν σαν φυσιολογική εξέλιξη των πραγμάτων. Ακόμα κι αν προβληθεί, προβάλλεται μόνο σαν ένα περιστατικό που επιβεβαιώνει την γενικότερη έξαρση της βίας που βιώνουμε στις μέρες μας και όχι σαν μια αυτό καθαυτό απώλεια άξια κάποιας ιδιαίτερης αναφοράς. Στην σημερινή Ελλάδα, λοιπόν, κάνουν ότι μπορούν για να μας πείσουν ότι μόνο οι “ελληνικές” απώλειες μετράνε. Για όλες τις άλλες ας μην χυθεί ούτε μισό δάκρυ, θα χαθεί το “μέτρο”...