Ανοιξιάτικες εμμονές

 Η αλήθεια είναι ότι με διακατέχει μια περίεργη εμμονή σε σχέση με τον ερχομό της άνοιξης. Δεν είναι ούτε η καλοκαιρία, ούτε τα κοντομάνικα που κάνουν την εμφάνιση τους αρκετά για να με πείσουν ότι ήρθε η άνοιξη. Το μοναδικό πράγμα που σηματοδοτεί μέσα μου κάθε χρόνο τον ερχομό της, που με πείθει να μαζέψω τα χαλιά και να βάλω τα πουλόβερ στο πατάρι είναι κάτι άλλο. Και συγκεκριμένα οι ανθισμένες αμυγδαλιές. Η εικόνα των ανθισμένων αμυγδαλιών με τα άσπρα, μπαμπακένια ανθάκια τους κατά μήκος ενός δρόμου είναι ένα θέαμα που κάνει την ψυχή μου να πεταρίζει από χαρά. Έτσι, και φέτος όταν είδα μόνο από μακριά (δυστυχώς) μια ανθισμένη αμυγδαλιά, για να πείσω τον εαυτό μου ότι ήρθε η άνοιξη έπρεπε να βρω μια ίδια, να την πλησιάσω από κοντά, να την μυρίσω και να κόψω ένα κλωναράκι για να πάρω μαζί μου. Ε, αυτό το τόσο απλό σας πληροφορώ ότι δεν ήταν καθόλου απλό τελικά. Έψαχνα, έψαχνα πουθενά αμυγδαλιά. Τι να στραβολαιμιάζω μέσα από το λεωφορείο, τι να κατεβαίνω σε άγνωστες γειτονιές μπας και πετύχω έστω μια, τίποτα. Στην γειτονιά μου δε, που κάθε χρόνο έβρισκα, έχουν εξαφανιστεί (μάλλον τις έκοψαν σε κάποια ανυποψίαστη στιγμή τον χειμώνα). Ένιωσα σχεδόν δυστυχισμένη. Πού πήγε το αγαπημένο δεντράκι; Πόσο μακριά θα πρέπει να φτάσω για να το δω ξανά; Και δεν θυμόμουν κιόλας ρε γαμώτο που είχα δει εκείνη την μία και δεν της έδωσα ιδιαίτερη σημασία επειδή πίστευα ότι θα βρω πολλές όμοιες της. Η αλήθεια είναι ότι βρήκα αρκετές ανθισμένες αμυγδαλιές αλλά μόνο με ροζ ανθάκια. Οι άλλες, οι αγαπημένες λευκές ήταν σαν να είχαν εξαφανιστεί από προσώπου γης. Όμως, ευτυχώς η άνοιξη δεν πέρασε ακόμα και εγώ θα συνεχίσω το ψάξιμο. Λέει κάπου σ’ έναν στίχο του ο Ελύτης «Εμπρός λοιπόν. Από σένα η άνοιξη εξαρτάται». Δεν μπορεί, θα ‘ρθει και η δική μου άνοιξη…Κάπου θα την πετύχω την ανθισμένη αμυγδαλιά μου…