Το δόγμα του σοκ

 Το δόγμα του σοκ (The shock doctrine) είναι μια συγκλονιστική ταινία, η οποία βασίζεται στο εξίσου συγκλονιστικό βιβλίο της Καναδής δημοσιογράφου Naomi Klein. Το δόγμα του σοκ όπως περιγράφεται στην ταινία είναι ένας μηχανισμός επικράτησης του καπιταλισμού στην πιο ακραία και καταστρεπτική εκδοχή του, ο οποίος ουσιαστικά βασίζεται σε μια σχετικά απλή αρχή (που έχει επιβεβαιωθεί και με διάφορα ψυχολογικά πειράματα). Η αρχή αυτή, η οποία μπορεί να εφαρμοστεί τόσο σε ατομικό επίπεδο όσο και σε επίπεδο εθνών και κρατών λέει στην πραγματικότητα το εξής : ότι ένας ανθρώπινος οργανισμός όσο και ένας ολόκληρος λαός αν βρεθούν σε μια τεχνητή κατάσταση σοκ, που στόχο έχει την διανοητική και σωματική τους εξουθένωση, θα έχουν μειωμένες ή και καθόλου αντιστάσεις απέναντι στην όποια προσπάθεια εκμετάλλευσης τους, γεγονός που θα τους μετατρέψει σε εύκολη λεία στα χέρια των επίδοξων εκμεταλλευτών. Αυτό ακριβώς το δόγμα εφάρμοσε ο αδηφάγος αμερικανικός καπιταλισμός για να επικρατήσει οικονομικά αλλά και πολιτικά σε μια σειρά χωρών της Λατινικής Αμερικής (Χιλή, Αργεντινή, Ισημερινός κ.λ.π) και όχι μόνο. Το δόγμα του σοκ μετουσιώθηκε σε όλες αυτές τις περιπτώσεις είτε στην δημιουργία τεχνητών οικονομικών κρίσεων που θόλωναν την κρίση και την ικανότητα αντίδρασης των λαών είτε στην οργάνωση στρατιωτικών πραξικοπημάτων με ταυτόχρονη βίαιη κατάπνιξη οποιασδήποτε μορφής αντίστασης είτε ακόμα και σε πολεμικές εισβολές με αιφνιδιαστικό χαρακτήρα, όπως έγινε στην περίπτωση του Ιράκ. Σε κάθε περίπτωση ο στόχος ήταν ένας και ξεκάθαρος: το κέρδος των πολυεθνικών εταιρειών και τραπεζών αμερικανικών κατά βάση συμφερόντων. Μετά την εφαρμογή του δόγματος του σοκ ο συγκεκριμένος στόχος ήταν σχετικά εύκολο να επιτευχθεί στηριζόμενος σε δράσεις που μπορούν να συνοψιστούν σε ένα τρίπτυχο: συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους, ιδιωτικοποίηση όλων των πλουτοπαραγωγικών πηγών και εταιρειών κοινής ωφέλειας της χώρας-στόχου και ραγδαία αύξηση της ανεργίας με ταυτόχρονη κατακόρυφη πτώση του βιοτικού επιπέδου των πολιτών.

  Μήπως όλα αυτά σας θυμίζουν τίποτα; Οι ομοιότητες με την περίπτωση της Ελλάδας είναι εξόφθαλμες και συνάμα εφιαλτικές . Με το πρόσχημα της οικονομικής κρίσης, η οποία όπως είναι φανερό ούτε τυχαία ήταν ούτε απλά και μόνο προέκυψε ως αποτέλεσμα της απληστίας και της ανικανότητας των κυβερνώντων μας, όπως θέλουμε να πιστεύουμε, η χώρα μας κομματάκι κομματάκι ιδιωτικοποιείται, με άλλα λόγια πουλιέται για ένα κομμάτι ψωμί σε ξένα κατά κύριο λόγο συμφέροντα (και ενδεχομένως και σε λιγότερα τον αριθμό εγχώρια, ούτως ή άλλως το κεφάλαιο δεν γνωρίζει από πατρίδες). Παράλληλα, κάθε έννοια κοινωνικού κράτους καταλύεται και η ανεργία καλπάζει. Όλα αυτά σίγουρα δεν αποτελούν έκπληξη για τους γνωρίζοντες, πρόκειται για ένα σαφές σχέδιο οικονομικής υποδούλωσης της χώρας μας με την κυβέρνηση να έχει αναλάβει τον ρόλο του μεσάζοντα, περιμένοντας μάλλον το μπαξίσι της από την αγοραπωλησία.. Η κρίση, όπως όλοι έχουμε καταλάβει, δεν αφορά τους πάντες ούτε είναι επιζήμια για τους πάντες. Μπορεί να έχει φέρει στα όρια του τον ελληνικό λαό και όσους άλλους λαούς την βιώνουν σε παγκόσμιο επίπεδο όμως για τα μεγάλα κεφάλαια και τις τράπεζες έχει υπάρξει (και θα υπάρξει ακόμα περισσότερο στο μέλλον) εξαιρετικά προσοδοφόρα.

  Σε μια τέτοιου είδους παγκοσμιοποιημένη οικονομία όπως αυτή στην οποία ζούμε είναι αφελές να πιστεύουμε ότι τα πράγματα απλώς προέκυψαν για να φτάσουμε ως εδώ που φτάσαμε, είναι αφελές να πιστεύουμε ότι μας κυβερνούν οι καλές προθέσεις ανίκανων   απλώς ανθρώπων. Αντιθέτως μας κυβερνούν οι σκοτεινές προθέσεις απόλυτα διεφθαρμένων ανθρώπων. Από όλα αυτά συμπεραίνουμε ότι η Ελλάδα προφανώς ξεπουλιέται γιατί απλώς έτσι ήταν αποφασισμένο να γίνει και αυτό πρέπει να μας θυμώνει και να μας ενεργοποιεί εκατό φορές περισσότερο ενάντια σ’ αυτήν την καταστροφική λαίλαπα που σαρώνει τα πάντα στο πέρασμα της, ενδεδυμένη με τον μανδύα της οικονομικής κρίσης.