Ατελές

Βυθίζομαι όλο και περισσότερο. Το κορμί ανυπάκουο, ανυπόταχτο, ανυποχώρητo. Ζητάει αδιάκοπα, μόνο ζητάει.  Περισσότερα από αυτά που μπορώ να του δώσω. Όλη μου η δύναμη συγκεντρώνεται στην ανάγκη να το δαμάσω. Δεν ξέρω πως να αντιμετωπίσω τις επιτακτικές του ανάγκες. Με παρασύρει σε σκέψεις νοσηρές και συνάμα γελοίες . Ο σωματικός πόνος, το άγγιγμα που σημαδεύει με την απουσία του την μονόχνοτη ύπαρξη μου γίνονται τα έργα του τώρα μου. Η ύπαρξη μου ένα τέλειο συγκοινωνούν δοχείο. Ένα αδιατάρακτο όλον που πασχίζω να διαταράξω. Τα φευγαλέα αγγίγματα δεν λιγοστεύουν  το φορτίο, αντίθετα το επιτείνουν, γίνονται μια βαριά κουβαλησιά,  που δεν βρίσκεις  χώρο να απιθώσεις.  Τα δέντρα, τα πουλιά, ο ήλιος που τυχαία αυλακώνει το πρόσωπο μου ένα στημένο σκηνικό, κοινό, πολύ κοινό, κουραστικά κλισέ. 
    Η ψευδαίσθηση των μικρών μου απολαύσεων δεν υπήρξε ποτέ. Δεν θα υπάρξει ποτέ.  Ο χρόνος με καταδιώκει ανελέητα. Δεν μπορώ να τον συλλάβω, είναι ακατανόητος, δύσκολος και ανεξήγητος, μπορώ όμως στα σίγουρα να τον αισθανθώ.  Οι τοίχοι του σπιτιού μοιάζουν υπερβολικά σίγουροι , τους κοιτάζω και προσπαθώ να αντιληφθώ την πηγή αυτής της σιγουριάς. Η βεβαιότητα του αβέβαιου με ταράζει, θα θελα να μπορώ να προβλέψω τις σωματικές μου αντιδράσεις. Αδυνατώ. Δυσκολεύομαι να προβλέψω και την κατάληξη της ελάχιστης διαδρομής  μου. Κουζίνα-κρεβατοκάμαρα- τουαλέτα και πάλι πίσω σε ένα γαϊτανάκι προδομένης σωματικής προσπάθειας. Εκείνη η λέξη που χάραξα χτες στην σκόνη στο τραπεζάκι του σαλονιού είναι ακόμα εκεί, φαίνεται πιο θαμπά τώρα που προστέθηκε στο ήδη παχύ στρώμα και η σημερινή σκόνη. Αγων…   με αποσιωπητικά, πολλά αποσιωπητικά -βαρέθηκα να την τελειώσω. Σήμερα σκέφτομαι να  σκουπίσω την σκόνη καταβάλλοντας τoν ελάχιστο δυνατό κόπο, δεν βοηθά μάλλον σε τίποτα να χαράζω μισοτελειωμένες λέξεις  και μισοτελειωμένες σκέψεις. 
    Το ατελές είναι το ίδιον όλης μου της ύπαρξης. Το ατελές και το ατελείωτο. Διασταυρώνονται παντού με το εγώ μου. Όλο το εγώ μου μια ατελείωτη ατέλεια τελείων προθέσεων.  Οι τελευταίες ιδίως με προδίδουν διαρκώς με την τελειότητα της αρχικής κατασκευής τους και την διαρκή ανεπάρκεια της πραγμάτωσης τους. Συχνά νιώθω ότι  πραγματώνονται μια στιγμή μοναχά πριν ματαιωθούν. Είναι η ειρωνεία του σύμπαντος που μου κλείνει το μάτι κοροϊδευτικά. Τέλεια αυτή, τέλεια μέσα στην σκληρότητα της. Αν συμφιλιωθώ μαζί της ίσως να μπορέσω να συλλάβω το ατελές που με δονεί ρυθμικά και ανερμήνευτα. Η  ίσως πάλι και όχι..