Επιλεκτικές ευαισθησίες

   Με ενοχλεί η υποκρισία σε όλες της τις εκφάνσεις. Ακόμα περισσότερο με ενοχλεί η επιλεκτική ευαισθησία. Αυτήν την  οποία ορισμένοι, που θέλουν να αυτοπαρουσιάζονται ως τιμητές και αυτόχρημα υπερασπιστές του πολιτισμού και της κουλτούρας, προβάλλουν, για να προβληθούν στην πραγματικότητα οι ίδιοι, για να πείσουν για το υψηλό πολιτιστικό και διανοητικό τους επίπεδο και την βαθιά κοινωνική τους συνειδητοποίηση. Με λέξεις βαρύγδουπες, με εκφράσεις στομφώδεις όσο και η ψευτοευαισθησία τους, με ιερή οργή απέναντι στους καταστροφείς, όπως τους αποκαλούν, του πολιτισμού μας και απέναντι στα ιδεολογήματα του μίσους, όπως επίσης τους αρέσει να τα αποκαλούν κ.λ.π, με θέρμη σχεδόν αυτιστική, μας υποδεικνύουν την ιδανική γι' αυτούς στάση της σιωπηρής συνενοχής στα όσα συμβαίνουν γύρω μας. Όχι δεν υποστηρίζω τον αναρχισμό, ούτε καν φλέρταρα ποτέ από μακριά με τον συγκεκριμένο ιδεολογικό χώρο και όχι δεν χαίρομαι καθόλου μα καθόλου με την καταστροφή της πόλης μου, γιατί παρά τα μύρια όσα στραβά της, σε αυτό το κουτσουρεμένο και πληγωμένο αστικό τοπίο έμαθα να ζω όλα μου τα χρόνια και αυτό έμαθα να αγαπώ και να σέβομαι. Όμως δεν αντέχω αυτήν την εκ του ασφαλούς εστέτ και ψευτοκουλτουριάρικη νοοτροπία που καταπίνει καμήλους και διυλίζει κώνωπες. Και την θεωρώ ψευτοκουλτουριάρικη ακριβώς γιατί πολιτισμός σημαίνει πρωτίστως ουμανισμός, αγάπη για τον άνθρωπο και την ζωή και όχι επιλεκτική αγάπη μόνο για τα μνημεία, τα κτίρια ή ακόμη χειρότερα για την εμπορική δραστηριότητα στο κέντρο της Αθήνας, λες και αυτή πλήττεται κυρίως από αυτούς που σπάνε βιτρίνες και όχι από το γεγονός ότι πολλοί (και προσεχώς ακόμη περισσότεροι) άνθρωποι πια δεν έχουν να ξοδέψουν ούτε ένα ευρώ παραπάνω από όσα ξοδεύουν για τα απολύτως απαραίτητα. Και ναι μπορώ να αγαπώ τον πολιτισμό και τα επιτεύγματα του και μπορώ να αξιολογήσω την καταλυτική του επίδραση στην αναβάθμιση της καθημερινότητας μας, όμως ταυτόχρονα μπορώ και να μην εθελοτυφλώ, μπορώ σε μια τέτοια ιστορική συγκυρία όπως αυτή που ζούμε να κάνω μια ιεράρχηση των αξιών. Γιατί η ζωή για μένα έρχεται πρώτη και με διαφορά. Αυτή που είναι για σας αγαπητοί μου ψευτοευαισθητοποιημένοι συμπολίτες; Γιατί δεν λέτε τίποτα γι' αυτήν την ζωή και την αξιοπρέπεια που μας τσαλαπατάνε καθημερινά, γιατί σας νοιάζουν μόνο τα ντουβάρια και γιατί μας προτρέπετε εμμέσως να κάτσουμε όλοι σπίτια μας για να μην ξαναβρεθούν κάποιοι και βάλουν φωτιές στην πόλη λες και αν αφήσουμε μια ολόκληρη κοινωνία να βουτηχτεί στην εξαθλίωση υπάρχει περίπτωση η πόλη και η χώρα ολόκληρη να τις γλυτώσουν τελικά τις φωτιές. Και το χειρότερο είναι ότι στα λόγια όλων αυτών που έσπευσαν να θρηνήσουν για τα κτίρια αφορίζοντας παράλληλα τους κακούς διαδηλωτές δεν είδα ούτε μια κουβέντα συμπαράστασης και πόνου για τα όσα περνάμε σήμερα, ούτε μια τόση δα φράση αλληλεγγύης για τις χιλιάδες των ανθρώπων που βγήκαν στον δρόμο για να διεκδικήσουν όχι μια άνετη ή πολυτελή αλλά απλά και μόνο μια στοιχειωδώς αξιοπρεπή ζωή. Όλοι αυτοί λοιπόν που φαίνεται ότι ο ψευτοδιανοουμενισμός τους έχει κάνει να κωφεύουν μπροστά στην δυστυχία και την φτωχοποίηση ενός ολόκληρου λαού καλά θα κάνουν να πάψουν να μας κοιτάνε από τις γυάλινες προθήκες τους προτρέποντας μας να καθίσουμε ήσυχοι για να μην διαταράξουμε την καλά ριζωμένη αστική τους ηρεμία και να αναθεωρήσουν την έννοια του πολιτισμού μέσα τους…