Ακόμη κι όταν ακούω δυνατά το όνομά σου

Όταν στέκεις εκεί

Με τα μάτια ορθάνοιχτα και

περήφανα

Ξέρω.

Οι λέξεις

σάπισαν

 μέσα στο στόμα σου

Τα μέλη σου

μπαμπάκιασαν

περιμένοντας την σπορά

 Οι πληγές σου

κακοφόρμισαν,

 το σκοτωμένο αίμα δεν κυλάει

Όμως στέκεις εκεί

Κι εγώ ακούω δυνατά το όνομα σου

Το ελάχιστο της ψυχής  σου

σε περιμένει.

Στέκεις.

Όχι παράμερα.

Φανερά

Ανοιχτά

Περήφανα

Δυνατά

Πιο δυνατά

απ’ τους απελπισμένους