Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Φράση που χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, έχοντας εξυπηρετήσει πολλούς (και συχνά αλληλεπικαλυπτόμενους) ρόλους. Τον ρόλο της καραμέλας, της ελπίδας, της προσδοκίας, της στάχτης στα μάτια, του φτηνού «εκπολιτισμού» της ξεπερασμένης «ανατολίτικης» ελληνικής κοινωνίας, της υπεκφυγής, της μίζας, της ρεμούλας, της αρπαγής, της εξαπάτησης and so on and so forth. Και τώρα φτάσαμε στο οριακό σημείο 0, όπου η συγκεκριμένη φράση ηχεί με έναν και μοναδικό τρόπο στα αφτιά των περισσοτέρων μας: σαν κακόγουστο αστείο. Η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση σήμαινε την προσπάθεια ή κατ’ άλλους την αναγκαιότητα εξευρωπαϊσμού της Ελλάδας σε όλα τα επίπεδα - στο κοινωνικό, πολιτικό, οικονομικό και πολιτιστικό. Και βέβαια αυτή η προοπτική βασιζόταν στην συμμετοχή της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, μια ένωση που για πολλά χρόνια πολλοί πίστευαν ότι έχει ως στόχο την συνεργασία και την ευημερία των ευρωπαϊκών λαών. Πλάνη τεράστια για όσους την ασπάστηκαν. Οι ευρωπαϊκοί λαοί σίγουρα είχαν και έχουν ανάγκη την μεταξύ τους συνεργασία και αλληλεγγύη, όμως η Ε.Ε φτιάχτηκε ή κατέληξε τελικά να εξυπηρετεί εντελώς διαφορετικούς σκοπούς, που σχετίζονται με την υπερκερδοφορία των κεφαλαιοκρατών και την ευημερία των τραπεζών και όχι των λαών, οι οποίοι όπως είναι κάτι παραπάνω από φανερό δεν μπαίνουν καν στην εικόνα για αυτούς που κρατούν τα ηνία. Ναι, λοιπόν όλοι το καταλαβαίνουμε πια ότι «το ευρωπαϊκό όνειρο», «η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση» και όλες οι αντίστοιχες φράσεις- καραμέλες με πρώτο συνθετικό την λέξη Ευρώπη λειτουργούσαν απλά σαν αντιβίωση "δια πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν" για πολλά χρόνια. Η ίδια η Ε.Ε με κύριο φορέα της την ευρωζώνη, έχει μετατραπεί σε ένα ζόμπι που καρκινοβατεί επικίνδυνα, προσπαθώντας με νύχια και δόντια να κρατηθεί, βασιζόμενο στην καταλήστευση των έρημων Ευρωπαίων πολιτών. Ευτυχώς όμως, το παραμύθι της Ε.Ε και οι όποιες αυταπάτες τροφοδοτούσε δείχνουν να καταρρέουν σε πρακτικό και συνειδησιακό επίπεδο πανευρωπαϊκά. Βέβαια, εμείς εδώ στην χρεοκοπημένη Ελλάδα μαζί με την οικονομική χρεοκοπία μας ακόμη φοβόμαστε μην θιγεί και το επί δεκαετίες όνειρο της ευρωπαϊκής μας ολοκλήρωσης. Όνειρο βέβαια εξ αρχής ψευδεπίγραφο, καθώς οι κρατούντες μας επί χρόνια επιδίωκαν να το καπηλευτούν και μόνο, για να αποκομίσουν υλικά και πολιτικά οφέλη, εφαρμόζοντας με θαυμαστό τρόπο τις τακτικές του λαϊκού ήρωα Χατζηαβάτη, του υποταγμένου και μικροαπατεώνα ανθρώπου, που γλύφει και χαϊδεύει όσους έχουν περισσότερη εξουσία απ΄αυτόν προσπαθώντας ταυτόχρονα να εξαπατήσει και να εκμεταλλευτεί όσους έχουν λιγότερη (βλέπε ελληνικός λαός). Τα όνειρα κατέρρευσαν λοιπόν (άλλοι θα έλεγαν ότι απλώς εκδικούνται) και πλέον θα πρέπει να βρούμε τρόπους και λύσεις μόνοι μας για να πορευτούμε χωρίς ψεύτικα δεκανίκια. Πράγμα σίγουρα δύσκολο εκ πρώτης. Άλλωστε ο ποιητής το έχει θέσει εύστοχα το ζήτημα εδώ και χρόνια «και τώρα τι θα γενούμε χωρίς βαρβάρους. Οι άνθρωποι αυτοί ήταν μια κάποια λύσις». Όπως και να ‘χει όμως, οι δικές σου λύσεις θα είναι πάντα καλύτερες από αυτές που σου επιβάλλονται.
