Λέξη παράξενη. Ίσως και κλισέ. Κρύβει μέσα της σκέψεις, έγνοιες, λογισμούς. Λέγεται και ακούγεται πολύ κάτι εποχές όπως τον Γενάρη με την έναρξη της νέας χρονιάς ή όπως αυτή εδώ. Σεπτέμβρης. Για πολλούς ο μήνας που σηματοδοτεί το νοερό ξεκίνημα του χρόνου. Και για μένα. Προσπαθείς να βάλεις σε τάξη σκέψεις, στόχους, επιδιώξεις, προβληματισμούς που θα σε κυνηγάνε για καιρό. Κι είναι και το καλοκαίρι που ακόμα σε καταδιώκει. Το καλοκαίρι των διακοπών των 10 ημερών για τους περισσότερους, που έχει προλάβει όμως να σταλάξει μέσα σου εικόνες, μυρωδιές, αισθήσεις, παραστάσεις, στιγμές, που νιώθεις ότι πολλές φορές ακόμη κι ολόκληρος χειμώνας δεν τα έχει καταφέρει. Κι ύστερα; Τι μένει απ’ όλα αυτά; Πώς όλα τα βιώματα των λίγων ημερών χωράνε σε μπουκαλάκι σαν αυτό του παραμυθιού να το τρίβεις και να έρχονται μπροστά σου, σαν παρακαταθήκη ραστώνης και ανεμελιάς σε ώρες δύσκολες χειμερινές; Δεν έχω απάντηση σ’ αυτό. Ο καθένας βρίσκει τρόπο μόνος του. Κι ύστερα μπορεί και να μην το 'χεις κρατήσει καν το μπουκαλάκι, μπορεί και να σπάσε στον γυρισμό. Και μέσα σ’ όλα αυτά να έχεις να κάνεις και τον απολογισμό, όχι μόνο του καλοκαιριού (αυτός θα ήταν εύκολος) αλλά της χρονιάς που έφυγε και να πρέπει να θέσεις στόχους (παλιούς ή νέους δεν έχει σημασία), να χαράξεις διαδρομές και να βρεις νέα νοήματα. Δύσκολος ο απολογισμός. Όχι τόσο γι΄αυτό που φεύγει όσο γι΄αυτό που έρχεται. Έστω. Τουλάχιστον ας εναποθέτουμε ελπίδες στην σκοτεινή γοητεία του αγνώστου…
